Το νερό συνδέεται αναπόσπαστα με τη φιλοσοφία των λαών και ιδιαίτερα αυτών της ανατολικής Μεσογείου. Αναφορές στο νερό διακρίνουμε στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Το νερό των ποταμών συμβόλιζε την αρχή της ζωής και αυτό των θαλασσών το τέλος της. Επίσης κύριο ρόλο έπαιξε στις θεωρίες αρχαίων φιλοσόφων. Ο Θαλής ο Μιλήσιος υποστήριζε ότι το νερό είναι η αρχή του κόσμου, δηλαδή ότι όλα προέρχονται από αυτό και καταλήγουν πάλι σε αυτό. Ένας άλλος φιλόσοφος που πίστευε στο νερό ως γενεσιουργό στοιχείο, ήταν ο Αναξιμένης , που ήταν υπέρ της γνώμης ότι πηγή του κόσμου είναι το νερό καθώς και ότι όλα τα όντα αποτελούν συμπύκνωση αυτού. Περιγραφές τοποθετούν το νερό ως ένα από τα τέσσερα στοιχεία του κόσμου,όπως αυτές του Εμπεδοκλή του Ακραγαντινού, του Φιλοτή και του Νείκου ή ένα από τα τέσσερα στοιχεία του σώματος, όπως αυτή του Πλάτωνα. Ο Ηράκλειτος υποστήριζε: «Πάντα ρεί, πάντα χωρεί και ουδέν μένει». Ο δε Αριστοτέλης έλεγε: «Ζωτικότερον γής, ύδωρ».
