Η Ελλάδα διαθέτει πολλές ιαματικές πηγές δηλαδή (φυσικές αναβλύσεις θερμού και ψυχρού νερού, σε λίμνες, ποτάμια και πεδινές ή ορεινές εκτάσεις). Το ιαματικό νερό χρησιμοποιείται για την σωματική και ψυχική υγεία από την αρχαιότητα.
Το νερό στην ελληνική μυθολογία αποτελεί πρωταρχικό ζωτικό στοιχείο γονιμότητας, υγείας και ευεξίας. Το υδροχαρές πνεύμα των Αχαιών και η συνήθεια των ψυχρών και θερμών λουτρών κληρονομήθηκε στους αρχαίους έλληνες των ιστορικών χρόνων. Οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες προτιμούσαν τα ψυχρά λουτρά ενώ οι Αθηναίοι θερμά και ψυχρά λουτρά γιατί τα θεωρούσαν παράγοντα υγείας και πολιτισμού. Το κτίριο καθώς και η διαδικασία του λουτρού ονομαζόταν «βαλανείο».
Τα Ασκληπιεία που ήταν ναοί της υγείας χτίζονταν κοντά σε ιαματικές πηγές και εκεί από τον 6ο π.Χ αιώνα ασκούσαν την ιατρική τέχνη. Το πρώτο ιατρικό μέτρο που εφάρμοζαν οι γιατροί στους ασθενείς ήταν θεραπευτικό λουτρό σε διάφορες μορφές.
Ο Ιπποκράτης πρώτος μελέτησε τη θεραπευτική χρήση των λουτρών και την αποσύνδεσε από τη θρησκεία ενώ το έργο του αποτέλεσε αναμφισβήτητα την πρώτη κλινική υδροθεραπεία.
Στην Ελλάδα από το 1835 δημιουργούνται τα πρώτα κέντρα θερμαλισμού (Λουτράκι, Μέθανα, Αιδηψός, Καιάφας κ.α) γύρω από τις 750 μεταλλικές πηγές της χώρας.
